Digitale fotografie, techniek for the millions

schoonvrucht? (eigen werk 2012, detail)

Digitale fotografie opent deuren die voorheen alleen aan technisch begaafde professionele fotografen doorgang boden. Daar kleeft als nadeel wellicht aan dat we sindsdien worden overspoeld met foto's, en digitale bewerkingen van foto's. Ook van mensen die zich verder niet zo geoefend hebben op het beeldende vlak...maar is dat eigenlijk wel een nadeel?

Het is misschien een nadeel wanneer je je als fotograaf wilt onderscheiden. Wanneer je (ergens) erkenning wil voor de moeite die je je getroost hebt om jezelf jarenlang beeldend en technisch te trainen. Dat lijkt dan weer een beetje op het dilemma van de schilder, die in vaak een vergelijkbare situatie verkeert.

Daarmee bedoel ik, dat het ontwikkelen van beeldende vaardigheden, beeldende thema's, ideeënwereld(en) veel tijd en inspanning kost, maar dat veel mensen dat pas herkennen wanneer ze zichzelf enigsins op het beeldend vlak hebben ontwikkeld. En het schilderen van een landschapje of een portretje naar een foto, dat is op zich zo moeilijk niet (vergelijkbaar met het maken van een digitale foto). Zodat we overspoeld worden met schilderijtjes in die categorie.

Is dat erg? Het is toch fijn dat steeds meer mensen zich beeldend/muzikaal/schrijfkundig/dansend...uitdrukken? Toch zie ik als nadeel dat de beeldende verdieping het moeilijk heeft. Het lijkt mij geen fijne ontwikkeling wanneer de portretjes en de landschapjes zo'n beetje gaan domineren, en een norm gaan bepalen.

Maar doet dit verschijnsel zich niet ook in professionele kringen voor?

De vraag die opkomt is: in hoeverre voelt de (uitvoerende) kunstenaar gedwongen zich technisch te bewijzen? Kun je je met virtuositeit/verdieping die voor `de massa' moeilijk zichtbaar (hoorbaar) is staande houden, of ga je demonstreren dat je een moeilijk lijkende techniek beheerst? Hoe commercieel moet je zijn?

Deze vragen raken natuurlijk rechtstreeks aan de Binnenwereld <--> Buitenwereld discussie waarop deze blog is gestoeld.  

Verslag 2 maart deel 2

Na Margriets presentatie laat Frank onderstaand filmpje zien over Chuck Close:



We hadden het al eerder over Chuck Close gehad, hij is in eerste instantie bekend geworden door fotorealistische portretten op enorm formaat (zie ook fotorealisme, hyperrealisme, onder andere over de invloed van de fotografie op de schilderkunst).

Maar Close verliet zijn oorspronkelijke fotorealisme -al enigszins voordat hij grotendeels verlamd raakte na een bloeding in zijn wervelkolom, maar die handicap dwong hem verder- en ging abstracte pixels gebruiken in zijn werk.



Chuck Close, self portrait (2000)


Chuck Close, detail van rechteroog van self portrait (2000)

Frank wil Close' pixelbenadering graag vergelijken met werk van Wassily Kandinsky, een van de grondleggers van de moderne abstracte kunst:


Wassily Kandinsky, Farbstudie Quadrate

Volgens Frank kun je zo zelfs in het werk van een fotorealistische schilder invloeden zien van de abstracte kunst, die sommige studenten ontoegankelijk of onaantrekkelijk vinden. Chuck Close is zich als fotorealist juist altijd bewust geweest van de merkwaardige relatie tussen afbeelding en werkelijkheid. In wezen bestaat iedere 2-dimensionale afbeelding uit abstracte pixels. De afbeelding kan verwijzen naar iets in de werkelijkheid, maar veel van wat we aan een afbeelding mooi of interessant vinden is gelegen in de behandeling van de abstracte elementen (volgens Frank).

Het motto hiervan volgens Frank is: doe als Chuck Close en vergroot je wereld. Verdiep je ook in dingen die je ontoegankelijk lijken. Er is een schat aan abstracte kunst die je kan helpen om je kleurgebruik/materiaalgebruik/compositie te versterken, ongeacht of je nu realistisch werkt of niet.

&&&&&&&

Tenslotte staan we naar aanleiding van Chuck Close nog even stil bij het feit dat veel `grote' kunstenaars (v/m) last hadden van een handicap, stoornis, afwijking. Het accepteren en wellicht overwinnen hiervan kan soms juist een belangrijke meerwaarde geven.