We hebben in de afgelopen les van 20 april afgesproken, dat iedereen in de les van 25 mei as. een goede eerste versie van opdracht 2 inlevert. Daarna wil Frank die even met iedereen persoonlijk doornemen, om tot een definitieve versie te komen.
Opdrachtbeschrijving:
Maak een presentatie van jezelf en je werk (portfolio), waarin je op jouw eigen manier iets schrijft/communiceert over:
-Wie je bent, wat je drijfveren/fascinaties zijn, welke kunstenaars/vormgevers/anderen je inspireren,...
-Wat voor werk je maakt (kies representatief werk uit voor plaatjes) en wat voor werk je nog wilt gaan maken
-Waar je werk over gaat, wat je doelen zijn, wat je technieken inhouden, ...of andere relevante achtergrondinformatie.
Houd wanneer je kiest voor schrijven, voor de lengte van teksten ongeveer 2 A4-tjes aan. Voeg daarbij goede afbeeldingen van een niet te groot aantal representatieve werken, en voorzie die van titel (als ze die hebben), formaat, techniek en jaartal, en een eventuele toelichting.
Ga voor dat je zelf iets maakt goed rondkijken naar presentaties van andere kunstenaars en vormgevers. Kijk bijvoorbeeld op internet, en bezoek een galerie of museum, en bekijk de presentatie die galeries en musea geven van kunstenaars.
******
Je mag ook voor een andere presentatievorm dan de geschreven vorm kiezen, maar denk wel na over hoe je dan de essentie van bovenstaande beschrijving alsnog kunt overbrengen.
******
Voor nadere vragen ben ik bereikbaar per mail tot 7 mei en dan weer vanaf 20 mei. Succes, en ik ben benieuwd,
Frank
Monday, April 26, 2010
Verslag 30 maart
Op 30 maart ging de les over onder andere over beeldhouwkunst, en de rol van beelden in religieuze tradities. Dit was mede ter voorbereiding op het bezoek op 6 april aan het Afrikamuseum in Berg en Dal.
Frank bracht een Nigeriaans beeldje mee, vorig jaar gekocht in het Afrikamuseum (hier afgebeeld met flamingoveer), gemaakt door een ons niet nader bekende kunstenaar:
mannelijke figuur, onbekende Nigeriaanse kunstenaar, (eerste helft 20e eeuw, 45 x 10 x 10 cm)
Daarna bekeken we enkele plaatjes van `Madonna met kind'-beelden (sedes sapientiae, troon der wijsheid, Mare de Deu) uit de Romaanse periode, en ook Michelangelo's Piëta.
sedes sapientiae (troon der wijsheid), uit het klooster van Cluny, Zuid-Frankrijk (kunstenaar onbekend voorzover ik weet)
Romaanse Mare de Déu (moeder van god) uit Catalonië (ruwweg 12e-14e eeuw, kunstenaar onbekend voorzover ik weet).
Michelangelo Buonarotti, Piëta
Verder besproken: de rol van realisme in deze beelden, versus de rol van expressie. Wat in ieder geval duidelijk wordt is dat al deze beelden een flinke inspanning hebben gevergd van hun makers. Dat kan in het algemeen wel gezegd worden van dergelijke gebeeldhouwde beelden, het scheppen van de menselijke vorm kost veel tijd en moeite.
Vandaar dat Frank verbaasd was toen hij laatst op de expositie `Niet Normaal' een hele kast met realistische beeldjes van mensen zag staan...en toen schoot hem door het hoofd dat er nieuwe computertechnieken zijn...en inderdaad...
tentoonstelling Niet Normaal, 3D-prints van ingescande mensen
tentoonstelling Niet Normaal, 3D-prints van ingescande mensen
tentoonstelling Niet Normaal, 3D-scan van mens
tentoonstelling Niet Normaal, 3D-printer
De rest van de les bediscussiëren we de gevolgen van deze nieuwe technologie voor allerlei takken van kunst en vormgeving. Misschien betekent deze techniek wel hetzelfde voor de beeldhouwkunst als de fotografie voor de schilderkunst. Jos vertelt dat deze techniek ook al echt wordt toegepast in de film-en gamewereld.
Franks wens om een filmpje over het maken van een polychroom beeld te laten zien moet vanwege technische problemen wachten tot na het bezoek aan het Afrikamuseum (Marcella biedt aan deze problemen op te lossen.)
Frank bracht een Nigeriaans beeldje mee, vorig jaar gekocht in het Afrikamuseum (hier afgebeeld met flamingoveer), gemaakt door een ons niet nader bekende kunstenaar:
mannelijke figuur, onbekende Nigeriaanse kunstenaar, (eerste helft 20e eeuw, 45 x 10 x 10 cm)Daarna bekeken we enkele plaatjes van `Madonna met kind'-beelden (sedes sapientiae, troon der wijsheid, Mare de Deu) uit de Romaanse periode, en ook Michelangelo's Piëta.
sedes sapientiae (troon der wijsheid), uit het klooster van Cluny, Zuid-Frankrijk (kunstenaar onbekend voorzover ik weet)Romaanse Mare de Déu (moeder van god) uit Catalonië (ruwweg 12e-14e eeuw, kunstenaar onbekend voorzover ik weet).
Michelangelo Buonarotti, Piëta
Verder besproken: de rol van realisme in deze beelden, versus de rol van expressie. Wat in ieder geval duidelijk wordt is dat al deze beelden een flinke inspanning hebben gevergd van hun makers. Dat kan in het algemeen wel gezegd worden van dergelijke gebeeldhouwde beelden, het scheppen van de menselijke vorm kost veel tijd en moeite.
Vandaar dat Frank verbaasd was toen hij laatst op de expositie `Niet Normaal' een hele kast met realistische beeldjes van mensen zag staan...en toen schoot hem door het hoofd dat er nieuwe computertechnieken zijn...en inderdaad...
tentoonstelling Niet Normaal, 3D-prints van ingescande mensen
tentoonstelling Niet Normaal, 3D-prints van ingescande mensen
tentoonstelling Niet Normaal, 3D-scan van mens
tentoonstelling Niet Normaal, 3D-printer
De rest van de les bediscussiëren we de gevolgen van deze nieuwe technologie voor allerlei takken van kunst en vormgeving. Misschien betekent deze techniek wel hetzelfde voor de beeldhouwkunst als de fotografie voor de schilderkunst. Jos vertelt dat deze techniek ook al echt wordt toegepast in de film-en gamewereld.
Franks wens om een filmpje over het maken van een polychroom beeld te laten zien moet vanwege technische problemen wachten tot na het bezoek aan het Afrikamuseum (Marcella biedt aan deze problemen op te lossen.)
Wednesday, April 21, 2010
Verslag 23 maart deel 2
Gezien wat we bespraken in deel 1 van dit verslag, komen we tot het besef dat kunstenaars en beeldend vormgevers een niet onaanzienlijke rol vervullen in de maatschappij.
Om nog maar weer een keer een parallel met de muziekwereld te trekken, vraagt Frank de aanwezigen hoe belangrijk muziek voor hen is. De antwoorden liggen ergens tussen: `heel belangrijk' en `zonder muziek zou ik eigenlijk niet kunnen leven'.
Frank spiegelt voor, dat de meeste musici en componisten op de wereld niet van hun muziek kunnen rondkomen. We hebben als maatschappij nogal eens de neiging om neerbuigend over musici te oordelen voor wie dit geldt. Wat we daarbij vergeten is dat al deze musici keihard werken om in de maatschappij de muziektraditie levend te houden, te verdiepen, te vernieuwen.
Dat er maar een smalle toplaag is die van muziek echt kan bestaan, en dat deze smalle toplaag dan heel veel waardering krijgt, tot ster-status wordt verheven...dat is eigenlijk een vertekening van de feitelijke situatie. Namelijk dat de muziek tot stand komt door de gehele traditie en iedereen die daarvoor werkt. (Het zijn trouwens lang niet altijd de meest verdienstelijke musici die het bekendst worden en succes oogsten.).
Alle bekende musici komen zelf ook voort uit die veel bredere traditie, waarin ze door ouders of andere naasten meestal al vroeg zijn ingevoerd, waarin ze les hebben gehad van docenten die wellicht niet van hun muziek alleen kunnen bestaan, etc.
Daarom is bijvoorbeeld -vindt Frank- subsidie voor de muziekbasis (de basis van de traditie) geen gekke gedachte. Hoe breder en sterker deze muziekbasis, hoe beter de belangrijke functie van muziek in onze maatschappij tot wasdom kan komen.
$$$$$$
De situatie in de beeldende kunst en vormgeving is eigenlijk vergelijkbaar. Toch is dit niet bedoeld als verkapt pleidooi voor subsidie aan de kunsten. Het gaat er meer om dat we inzicht krijgen in het enorme belang van kunst en vormgeving voor de maatschappij, en onze eigen bijdrage daarin.
Dit staat soms in contrast tot de manier waarop niet-ingevoerden deze bijdrage beoordelen.
In de middeleeuwen waren er gildes, en lidmaatschap van een kunstenaarsgilde was een kwaliteitskeurmerk waar iedereen mee uit de voeten kon. Tegenwoordig vinden velen het lastig om de kwaliteit van kunst en kunstenaars te bepalen.
Een van de redenen hiervoor is dat kunst, zoals we zagen, een vrij vergaande vorm van filosofie en (levens)beschouwing in zich bergt. En vergelijkbaar met filosofie: wie zich niet in kunst heeft verdiept, die zal allerlei scheppingen maar moeilijk kunnen volgen.
Wanneer je weinig beeldervaring hebt, en weinig verschillende beeldwerelden hebt verkend, dan is de kans reëel dat je bij een schilderij of beeld de essentie mist van waar het de kunstenaar v/m om te doen was.
######
Daarom is het -vindt Frank- belangrijk om te beseffen dat er eigenlijk nog steeds een soort gilde is, namelijk de groep van medekunstenaars en medevormgevers. Franks ervaring is dat veel kunstenaars goed kijken naar andermans werk, en met `gevormde' ogen. Dat wil zeggen: dat je bij je medekunstenaars/vormgevers vaak goed terecht kunt voor uitwisseling op allerlei niveaus, van materiaalkeuze tot onderwerp en intentie.
En, vindt Frank, het kan ook belangrijk zijn te beseffen dat je met een serieuze opleiding (zoals deze) langzamerhand lid wordt van dat gilde, en dat je je waardering niet meer volledig hoeft te laten bepalen door wat niet-ingevoerden ervan vinden.
Je kunt natuurlijk wel overwegen om de moeite nemen om niet-ingevoerden te helpen, bij het leren `zien' van waar je mee bezig bent. Maar wees overtuigd van jezelf, en prik vooral door de ballon `een kunstenaar is pas goed als zij goed verkoopt' heen. Een ballon die in Nederland bijzonder vaak wordt opgelaten! Maar die vergelijkbaar is met de situatie in de muziek. Kunst, vormgeving en kunstzinnige uiting zijn voor vrijwel iedereen in de maatschappij van groot belang. Alle kunstenaars en vormgevers werken hard om deze traditie levend te houden, te vernieuwen en te verdiepen. Je bijdrage daarin is dus waardevol, onafhankelijk van wat je verdient. (einde preek Frank).
######
We hadden vorige week gezien dat het snijvlak van binnenwereld/buitenwereld met name gaat over communicatie en interactie.
schema 6 (klik met rechtermuisknop op `view image' voor een vergroting)
Nu kan je als kunstenaar/vormgever ook een zeer brede keuze maken over je positie in relatie tot `binnenwereld-buitenwereld'. Sommige kunstenaars werken vrijwel volledig vanuit hun binnenwereld, maar openen daarmee zeer nieuwe werelden voor ons `anderen'. Sommige kunstenaars richten zich bijna volledig op de buitenwereld, en zoeken maximale interactie en communicatie met anderen, met `het publiek'. Je zou zelfs aan echt vraaggericht entertainment kunnen denken: `wat willen jullie dat ik maak?'.
Al deze keuzes zijn in principe waardevol, hebben we ingezien. Ook de geschiedenis wijst uit dat er belangrijke kunstenaars/vormgevers zijn geweest die nooit hun binnenwereld verlieten (zelfs niet om hun werk te laten zien, en die dus pas na hun dood ontdekt werden). Ook al vindt Den Haag tegenwoordig dat `beeldend kunstenaar' een onwenselijke term is...die men liever ziet vervangen door `cultureel ondernemer'...
Om nog maar weer een keer een parallel met de muziekwereld te trekken, vraagt Frank de aanwezigen hoe belangrijk muziek voor hen is. De antwoorden liggen ergens tussen: `heel belangrijk' en `zonder muziek zou ik eigenlijk niet kunnen leven'.
Frank spiegelt voor, dat de meeste musici en componisten op de wereld niet van hun muziek kunnen rondkomen. We hebben als maatschappij nogal eens de neiging om neerbuigend over musici te oordelen voor wie dit geldt. Wat we daarbij vergeten is dat al deze musici keihard werken om in de maatschappij de muziektraditie levend te houden, te verdiepen, te vernieuwen.
Dat er maar een smalle toplaag is die van muziek echt kan bestaan, en dat deze smalle toplaag dan heel veel waardering krijgt, tot ster-status wordt verheven...dat is eigenlijk een vertekening van de feitelijke situatie. Namelijk dat de muziek tot stand komt door de gehele traditie en iedereen die daarvoor werkt. (Het zijn trouwens lang niet altijd de meest verdienstelijke musici die het bekendst worden en succes oogsten.).
Alle bekende musici komen zelf ook voort uit die veel bredere traditie, waarin ze door ouders of andere naasten meestal al vroeg zijn ingevoerd, waarin ze les hebben gehad van docenten die wellicht niet van hun muziek alleen kunnen bestaan, etc.
Daarom is bijvoorbeeld -vindt Frank- subsidie voor de muziekbasis (de basis van de traditie) geen gekke gedachte. Hoe breder en sterker deze muziekbasis, hoe beter de belangrijke functie van muziek in onze maatschappij tot wasdom kan komen.
$$$$$$
De situatie in de beeldende kunst en vormgeving is eigenlijk vergelijkbaar. Toch is dit niet bedoeld als verkapt pleidooi voor subsidie aan de kunsten. Het gaat er meer om dat we inzicht krijgen in het enorme belang van kunst en vormgeving voor de maatschappij, en onze eigen bijdrage daarin.
Dit staat soms in contrast tot de manier waarop niet-ingevoerden deze bijdrage beoordelen.
In de middeleeuwen waren er gildes, en lidmaatschap van een kunstenaarsgilde was een kwaliteitskeurmerk waar iedereen mee uit de voeten kon. Tegenwoordig vinden velen het lastig om de kwaliteit van kunst en kunstenaars te bepalen.
Een van de redenen hiervoor is dat kunst, zoals we zagen, een vrij vergaande vorm van filosofie en (levens)beschouwing in zich bergt. En vergelijkbaar met filosofie: wie zich niet in kunst heeft verdiept, die zal allerlei scheppingen maar moeilijk kunnen volgen.
Wanneer je weinig beeldervaring hebt, en weinig verschillende beeldwerelden hebt verkend, dan is de kans reëel dat je bij een schilderij of beeld de essentie mist van waar het de kunstenaar v/m om te doen was.
######
Daarom is het -vindt Frank- belangrijk om te beseffen dat er eigenlijk nog steeds een soort gilde is, namelijk de groep van medekunstenaars en medevormgevers. Franks ervaring is dat veel kunstenaars goed kijken naar andermans werk, en met `gevormde' ogen. Dat wil zeggen: dat je bij je medekunstenaars/vormgevers vaak goed terecht kunt voor uitwisseling op allerlei niveaus, van materiaalkeuze tot onderwerp en intentie.
En, vindt Frank, het kan ook belangrijk zijn te beseffen dat je met een serieuze opleiding (zoals deze) langzamerhand lid wordt van dat gilde, en dat je je waardering niet meer volledig hoeft te laten bepalen door wat niet-ingevoerden ervan vinden.
Je kunt natuurlijk wel overwegen om de moeite nemen om niet-ingevoerden te helpen, bij het leren `zien' van waar je mee bezig bent. Maar wees overtuigd van jezelf, en prik vooral door de ballon `een kunstenaar is pas goed als zij goed verkoopt' heen. Een ballon die in Nederland bijzonder vaak wordt opgelaten! Maar die vergelijkbaar is met de situatie in de muziek. Kunst, vormgeving en kunstzinnige uiting zijn voor vrijwel iedereen in de maatschappij van groot belang. Alle kunstenaars en vormgevers werken hard om deze traditie levend te houden, te vernieuwen en te verdiepen. Je bijdrage daarin is dus waardevol, onafhankelijk van wat je verdient. (einde preek Frank).
######
We hadden vorige week gezien dat het snijvlak van binnenwereld/buitenwereld met name gaat over communicatie en interactie.
schema 6 (klik met rechtermuisknop op `view image' voor een vergroting)
Nu kan je als kunstenaar/vormgever ook een zeer brede keuze maken over je positie in relatie tot `binnenwereld-buitenwereld'. Sommige kunstenaars werken vrijwel volledig vanuit hun binnenwereld, maar openen daarmee zeer nieuwe werelden voor ons `anderen'. Sommige kunstenaars richten zich bijna volledig op de buitenwereld, en zoeken maximale interactie en communicatie met anderen, met `het publiek'. Je zou zelfs aan echt vraaggericht entertainment kunnen denken: `wat willen jullie dat ik maak?'.
Al deze keuzes zijn in principe waardevol, hebben we ingezien. Ook de geschiedenis wijst uit dat er belangrijke kunstenaars/vormgevers zijn geweest die nooit hun binnenwereld verlieten (zelfs niet om hun werk te laten zien, en die dus pas na hun dood ontdekt werden). Ook al vindt Den Haag tegenwoordig dat `beeldend kunstenaar' een onwenselijke term is...die men liever ziet vervangen door `cultureel ondernemer'...
Monday, April 19, 2010
Verslag 23 maart deel 1
23 maart bespraken we de vragen:
1) Wat is de rol van beeldende kunst & vormgeving in de samenleving?
2) Wat is de rol en de positie van kunstenaars en vormgevers in de samenleving?
$$$$$$
Een aantal eerste opmerkingen uit de discussie, in vogelvlucht:
-kunst zet je aan het denken
-kunst vergroot je wereld
-kunst & vormgeving bepalen hoe onze wereld eruit ziet
-vormgeving is nodig bij alles wat gemaakt wordt
-kunst is mooi, het werkt in op je gevoel
...
De verdieping van deze eerste opmerkingen bracht ons naar een aantal kernpunten.
Kunst en vormgeving zijn waarschijnlijk zo oud als de mensheid, en vervullen sinds mensenheugenis een aantal basisrollen.
Ten eerste: de verbeelding, het zichtbaar maken van:
-delen van de werkelijkheid
-ideeën en gedachten
-belangrijke verhalen uit de geschiedenis, mythologie en religie (zelfs in recente tijden als de middeleeuwen nog een belangrijke functie van kunst, vanwege de vele mensen die niet konden lezen en schrijven)
Beeldtaal is vaak voor deze dingen bij uitstek geschikt (naast de gewone taal), omdat mensen beelden heel anders verwerken dan taal. Een enkel plaatje zegt soms meer dan duizend woorden. Maar ook zijn mensen op een andere manier gevoelig voor beelden dan voor taal. Hierin is zowel een overeenkomst alsook een verschil met muziek te vinden. Mensen zijn zeer gevoelig voor muziek, en het is waarschijnlijk dat een deel hiervan is terug te voeren op de meest primitieve delen van onze hersenen (deze kunnen worden gezien als het evolutionaire overblijfsel van het reptielenbrein).
Zo ook zijn mensen primitief-gevoelig voor kleuren en beelden, maar anders dan bij muziek (die in principe abstract is) leent kunst zich ook van nature voor bespiegelingen over de aard der dingen, een vorm van filosofie dus.
Dus, een tweede rol is: aan het denken zetten, en nieuwe denkwerelden helpen verkennen.
Een derde rol is het scheppen van schoonheid en emotioneel roerende beelden. Hiermee hangt samen, dat beeldende vormgeving voor de meeste mensen ook een bijzondere uitingsvorm is, waarin we onszelf en onze belevingswerelden kunnen uiten.
Een vierde rol van met name vormgeving is vrij letterlijk: onze leefomgeving en onze gebruiksvoorwerpen een geschikte vorm geven, waarbij `geschikt' erg breed kan worden opgevat.
Andere rollen die nog aan bod kwamen betroffen kunst op zichzelf als of als ondersteuning voor:
-entertainment,
-maatschappijkritiek, maatschappelijk activisme
-sjamanisme (waarbij religieuze beleving wordt ondersteund door magische voorwerpen, dans en rituelen)
#######
In het tweede deel van het verslag gaan we in op vraag 2, omtrent wat de rol en positie is van kunstenaars in de maatschappij.
1) Wat is de rol van beeldende kunst & vormgeving in de samenleving?
2) Wat is de rol en de positie van kunstenaars en vormgevers in de samenleving?
$$$$$$
Een aantal eerste opmerkingen uit de discussie, in vogelvlucht:
-kunst zet je aan het denken
-kunst vergroot je wereld
-kunst & vormgeving bepalen hoe onze wereld eruit ziet
-vormgeving is nodig bij alles wat gemaakt wordt
-kunst is mooi, het werkt in op je gevoel
...
De verdieping van deze eerste opmerkingen bracht ons naar een aantal kernpunten.
Kunst en vormgeving zijn waarschijnlijk zo oud als de mensheid, en vervullen sinds mensenheugenis een aantal basisrollen.
Ten eerste: de verbeelding, het zichtbaar maken van:
-delen van de werkelijkheid
-ideeën en gedachten
-belangrijke verhalen uit de geschiedenis, mythologie en religie (zelfs in recente tijden als de middeleeuwen nog een belangrijke functie van kunst, vanwege de vele mensen die niet konden lezen en schrijven)
Beeldtaal is vaak voor deze dingen bij uitstek geschikt (naast de gewone taal), omdat mensen beelden heel anders verwerken dan taal. Een enkel plaatje zegt soms meer dan duizend woorden. Maar ook zijn mensen op een andere manier gevoelig voor beelden dan voor taal. Hierin is zowel een overeenkomst alsook een verschil met muziek te vinden. Mensen zijn zeer gevoelig voor muziek, en het is waarschijnlijk dat een deel hiervan is terug te voeren op de meest primitieve delen van onze hersenen (deze kunnen worden gezien als het evolutionaire overblijfsel van het reptielenbrein).
Zo ook zijn mensen primitief-gevoelig voor kleuren en beelden, maar anders dan bij muziek (die in principe abstract is) leent kunst zich ook van nature voor bespiegelingen over de aard der dingen, een vorm van filosofie dus.
Dus, een tweede rol is: aan het denken zetten, en nieuwe denkwerelden helpen verkennen.
Een derde rol is het scheppen van schoonheid en emotioneel roerende beelden. Hiermee hangt samen, dat beeldende vormgeving voor de meeste mensen ook een bijzondere uitingsvorm is, waarin we onszelf en onze belevingswerelden kunnen uiten.
Een vierde rol van met name vormgeving is vrij letterlijk: onze leefomgeving en onze gebruiksvoorwerpen een geschikte vorm geven, waarbij `geschikt' erg breed kan worden opgevat.
Andere rollen die nog aan bod kwamen betroffen kunst op zichzelf als of als ondersteuning voor:
-entertainment,
-maatschappijkritiek, maatschappelijk activisme
-sjamanisme (waarbij religieuze beleving wordt ondersteund door magische voorwerpen, dans en rituelen)
#######
In het tweede deel van het verslag gaan we in op vraag 2, omtrent wat de rol en positie is van kunstenaars in de maatschappij.
Monday, March 29, 2010
Verslag 16 maart
16 Maart bespraken we uitgebreid onderstaand schema, dat gedeeltelijk ook een herhaling is van eerder schema's, maar met een wat andere invalshoek. Namelijk die van de communicatie en interactie.
schema 6 (klik met rechtermuisknop op `view image' voor een vergroting)
(Dit bleek een aardige voorbereiding op de navolgende les van 23 maart, die -op verzoek- ging over de rol van kunst/vormgeving en kunstenaars/vormgevers in de maatschappij.)
In deze les nadruk op de moeilijkheden waar velen van ons mee kampen als het gaat om de interactie en communicatie (van binnenwereld en buitenwereld, van ik met jou, met anderen, etc.). Dit is algemeen menselijk maar sommigen hebben het duidelijk makkelijker dan anderen. Kunstenaar/vormgever zijn en tegelijkertijd ook aansluiting vinden in de buitenwereld, met je werk en met jezelf als mens, dat is geen geringe opgave. Zeker als communicatie en interactie van nature geen sterke kanten zijn.
We hebben het er vaker over gehad dat je als kunstenaar/vormgever altijd iets van jezelf blootgeeft, en dat dit een bepaalde kwetsbaarheid meebrengt. Ook is het vaak nodig om óver je werk en jezelf te communiceren, als je je werk aan anderen wil tonen, met anderen wil communiceren door middel van je werk, je wil uiten.
Het kan dan nuttig zijn als je iets van je sterke en zwakke kanten kent. Een belangrijk punt is (volgens Frank) dat je bij zaken waar je zwak in bent, ook hulp kunt zoeken van anderen. Dan moet je alleen wel onder ogen zien dat je die zwakke kant hebt, en het accepteren. Zo zijn er voor ieder van ons verschillende barrières, en het kan zijn dat je niet over alle barrières heen komt (op weg naar geld en roem en dure auto's en mooie ...[in volgorde van belangrijkheid]). Maar dat wil niet per se zeggen dat je dan `mislukt'. Integendeel. We hebben al gezien dat veel van 's werelds meest bijzondere kunstenaars ook niet over een aantal barrières heenkwamen, en dat hun zwakke kanten juist ook hun kracht mede bepaalden.
Kort samengevat luidt Franks tip dus:
-Interactie en communicatie is voor mensen als groepsdieren van levensbelang. (Evenals waardering van anderen.). Besteed er dus aandacht aan, maar eis niet het onmogelijke van jezelf want dat kost onnodig energie.
-Leer zien waar je sterke en minder sterke punten liggen. Accepteer dat je sommige dingen niet zult kunnen, en zoek daar eventueel hulp bij. Probeer of je andere barrières wel kunt slechten.
-Voed je inspiratie en je zelfvertrouwen (binnenwereld), zodat je een voldoende stevige basis hebt om de buitenwereld tegemoet te treden. De buitenwereld die regelmatig met onbegrip en kritiek zal reageren...maar die kritiek biedt ook kansen (zoals we zagen) om je verhaal te versterken. Laat je niet imponeren door `bekende naam' of `deskundige': je bent binnen afzienbare tijd zelf de deskundige. Kritiek van iemand die niet de tijd en moeite neemt om goed naar je werk te kijken, kun je veilig naast je neerleggen (ongeacht wie het is, vindt Frank).
-Geniet ook van het bijzondere feit dat je het in je hebt om je binnenwereld/buitenwereld beeldend vorm te geven, er beeldend over te communiceren. Geniet van de waardering die je daarvoor krijgt, ook al komt die waardering misschien niet van grote getalen mensen.
-Zoek medekunstenaars/medevormgevers, die je begrijpen/steunen -al is het maar een beetje, dat is vaak genoeg.
-Laat je niet teveel beperken in wat je voor werk maakt. Verwachtingen van de buitenwereld (al is het maar familie) kun je ook naast je neer leggen, als je sterk genoeg in je schoenen staat om voor je eigen verhaal te kiezen. Je kan ook tegengehouden worden door je eigen verwachtingen hoe de buitenwereld zal reageren (als je met `schokkend' of `ander' of `experimenteel' of `slecht' werk komt...), laat je daardoor niet teveel bepalen.
schema 6 (klik met rechtermuisknop op `view image' voor een vergroting)
(Dit bleek een aardige voorbereiding op de navolgende les van 23 maart, die -op verzoek- ging over de rol van kunst/vormgeving en kunstenaars/vormgevers in de maatschappij.)
In deze les nadruk op de moeilijkheden waar velen van ons mee kampen als het gaat om de interactie en communicatie (van binnenwereld en buitenwereld, van ik met jou, met anderen, etc.). Dit is algemeen menselijk maar sommigen hebben het duidelijk makkelijker dan anderen. Kunstenaar/vormgever zijn en tegelijkertijd ook aansluiting vinden in de buitenwereld, met je werk en met jezelf als mens, dat is geen geringe opgave. Zeker als communicatie en interactie van nature geen sterke kanten zijn.
We hebben het er vaker over gehad dat je als kunstenaar/vormgever altijd iets van jezelf blootgeeft, en dat dit een bepaalde kwetsbaarheid meebrengt. Ook is het vaak nodig om óver je werk en jezelf te communiceren, als je je werk aan anderen wil tonen, met anderen wil communiceren door middel van je werk, je wil uiten.
Het kan dan nuttig zijn als je iets van je sterke en zwakke kanten kent. Een belangrijk punt is (volgens Frank) dat je bij zaken waar je zwak in bent, ook hulp kunt zoeken van anderen. Dan moet je alleen wel onder ogen zien dat je die zwakke kant hebt, en het accepteren. Zo zijn er voor ieder van ons verschillende barrières, en het kan zijn dat je niet over alle barrières heen komt (op weg naar geld en roem en dure auto's en mooie ...[in volgorde van belangrijkheid]). Maar dat wil niet per se zeggen dat je dan `mislukt'. Integendeel. We hebben al gezien dat veel van 's werelds meest bijzondere kunstenaars ook niet over een aantal barrières heenkwamen, en dat hun zwakke kanten juist ook hun kracht mede bepaalden.
Kort samengevat luidt Franks tip dus:
-Interactie en communicatie is voor mensen als groepsdieren van levensbelang. (Evenals waardering van anderen.). Besteed er dus aandacht aan, maar eis niet het onmogelijke van jezelf want dat kost onnodig energie.
-Leer zien waar je sterke en minder sterke punten liggen. Accepteer dat je sommige dingen niet zult kunnen, en zoek daar eventueel hulp bij. Probeer of je andere barrières wel kunt slechten.
-Voed je inspiratie en je zelfvertrouwen (binnenwereld), zodat je een voldoende stevige basis hebt om de buitenwereld tegemoet te treden. De buitenwereld die regelmatig met onbegrip en kritiek zal reageren...maar die kritiek biedt ook kansen (zoals we zagen) om je verhaal te versterken. Laat je niet imponeren door `bekende naam' of `deskundige': je bent binnen afzienbare tijd zelf de deskundige. Kritiek van iemand die niet de tijd en moeite neemt om goed naar je werk te kijken, kun je veilig naast je neerleggen (ongeacht wie het is, vindt Frank).
-Geniet ook van het bijzondere feit dat je het in je hebt om je binnenwereld/buitenwereld beeldend vorm te geven, er beeldend over te communiceren. Geniet van de waardering die je daarvoor krijgt, ook al komt die waardering misschien niet van grote getalen mensen.
-Zoek medekunstenaars/medevormgevers, die je begrijpen/steunen -al is het maar een beetje, dat is vaak genoeg.
-Laat je niet teveel beperken in wat je voor werk maakt. Verwachtingen van de buitenwereld (al is het maar familie) kun je ook naast je neer leggen, als je sterk genoeg in je schoenen staat om voor je eigen verhaal te kiezen. Je kan ook tegengehouden worden door je eigen verwachtingen hoe de buitenwereld zal reageren (als je met `schokkend' of `ander' of `experimenteel' of `slecht' werk komt...), laat je daardoor niet teveel bepalen.
Verslag 9 maart
De laatste presentatie is van Jonathan. Hij is niet zozeer door slechts enkele bijzondere kunstenaars geïnspireerd, hij vindt veel dingen interessant maar er is niet iets dat er zo duidelijk uitspringt dat hij dat wil noemen. Daarentegen boeit het hem sterk hoe kunst wordt gepresenteerd, met name in musea.
In het Rijksmuseum en andere vergelijkbare musea kom je -bij wijze van voorbeeld- in een zaal met Rembrandt, Vermeer, andere 17e eeuwse schilders...en dat vindt Jonathan veel teveel van hetzelfde, meestal ook redelijk dicht bij elkaar. Daardoor kun je eigenlijk niet meer goed kijken naar een individueel werk.
In het Tate Modern is dat veel beter, daar is per zaal toch een grote verscheidenheid, met bijvoorbeeld een afwisseling van Sol LeWitt, Alberto Giacometti, Barnett Newman en Nicolas de Staël naast elkaar. Maar wel met voldoende ruimte om de werken heen, zodat je ze apart kunt bekijken.
Sol LeWitt, wall drawing (detail)
Nicolas de Staël, paysage (landschap)
Barnett Newman, midnight blue
Alberto Giacometti, seated man
&&&&&&
Ook inspirerend vindt Jonathan de wijze van presenteren in het Baltic Centre for Contemporary Art in Newcastle. In het Baltic wordt bijvoorbeeld een zaal helemaal ingericht met maar 1 kunstwerk. (Frank merkt op dat hetzelfde gebeurde bij een recente expositie van Ettore Spalletti in het Museum Kurhaus in Kleef.)
Het meest afschuwelijke voorbeeld van presenteren trof hij aan in Museum Schloss Moyland, waar op sommige wanden wandvullend alles door elkaar en tegen elkaar aan wordt getoond. Schilderijen, tekeningen, maar ook (van) werk van Joseph Beuys wordt veel te veel en te dicht op elkaar getoond. Marcella merkt op dat zo'n wandvullende presentatie in de 19e eeuw heel gewoon was. Frank merkt t.a.v. Schloss Moyland op dat de tijdelijke exposities in het bijgebouw vaak wel goed zijn ingericht.
&&&&&&
Behalve kunst is Jonathan ook erg geraakt door taal, zeker de Nederlandse taal, en zeker poëzie zoals van Lucebert, Gerrit Achterberg en Hendrik Marsman.
Lucebert, alles van waarde is weerloos (bij Rotterdam Blaak, beroemde dichtregel uit `de zeer oude zingt' zie hieronder:)
Lucebert was ook een begaafd en veelzijdig kunstenaar:
Lucebert, lithografie (titel mij onbekend)
Tenslotte presenteert Jonathan als ontoegankelijk (met een knipoog) de slechtste film aller tijden: een bizarre remake? van `Tales of Terror' waar we een stukje van mogen bewonderen (met name het dramatisch slechte spel wordt erg gewaardeerd).
&&&&&&
Hiermee is dan opdracht 1 door alle studenten afgerond. Ik vind dat het een mooie en verrassende serie heeft opgeleverd, waar ik zelf ook heel wat van heb opgestoken. Waarvoor dank. Hopelijk gaat iedereen verder haar/zijn inspiratiebronnen en achtergronden te verdiepen.[Frank]
&&&&&&
Na Jonathans presentatie laat Frank nog werk en een video zien van Chris Ofili.
Ten eerste als reactie op Jonathans verhaal, vanwege Ofilis bijzondere inrichting van The Upper Room (aangekocht door de Tate Gallery)
Chris Ofili, The Upper Room
Ten tweede omdat Ofili, hoewel hij gewoon in Engeland is geboren en getogen, nadrukkelijk teruggrijpt op de Nigeriaanse afkomst van zijn ouders, en Afrikaanse elementen in zijn kunst verwerkt, waaronder olifantenpoep.
Een reden volgens Frank dat veel kunstenaars op vergelijkbare manier op zoek zijn naar hun `eigen identiteit', is dat een kunstenaar altijd ook vanuit haar/zijn binnenwereld werkt. Je laat als kunstenaar/vormgever altijd ook iets van jezelf zien. Inspiratiebronnen en inzicht in je identiteit/achtergrond kunnen helpen om je verhaal te versterken. Voor Ofili is zijn biculturele achtergrond een belangrijk onderdeel van wat hij wil vertellen (zie ook Myrannes presentatie met Pocahontas).
Chris Ofili, No Woman No Cry (staande op twee voetjes van olifantenpoep, met een kettinghanger van hetzelfde materiaal)
Tot slot keken we nog een video van Ofili, opgenomen nadat hij verhuisd is naar Trinidad. Hij had behoefte aan iets nieuws, er werd van hem teveel hetzelfde verwacht...Ook vertelt hij over de achtergronden van No Woman No Cry, en hoe het rassenvraagstuk hem bezighoudt.
De video is via deze link op the guardian te zien (niet direct hier weer te geven wegens bescherming)
In het Rijksmuseum en andere vergelijkbare musea kom je -bij wijze van voorbeeld- in een zaal met Rembrandt, Vermeer, andere 17e eeuwse schilders...en dat vindt Jonathan veel teveel van hetzelfde, meestal ook redelijk dicht bij elkaar. Daardoor kun je eigenlijk niet meer goed kijken naar een individueel werk.
In het Tate Modern is dat veel beter, daar is per zaal toch een grote verscheidenheid, met bijvoorbeeld een afwisseling van Sol LeWitt, Alberto Giacometti, Barnett Newman en Nicolas de Staël naast elkaar. Maar wel met voldoende ruimte om de werken heen, zodat je ze apart kunt bekijken.
Sol LeWitt, wall drawing (detail)
Nicolas de Staël, paysage (landschap)
Barnett Newman, midnight blue
Alberto Giacometti, seated man
&&&&&&
Ook inspirerend vindt Jonathan de wijze van presenteren in het Baltic Centre for Contemporary Art in Newcastle. In het Baltic wordt bijvoorbeeld een zaal helemaal ingericht met maar 1 kunstwerk. (Frank merkt op dat hetzelfde gebeurde bij een recente expositie van Ettore Spalletti in het Museum Kurhaus in Kleef.)
Het meest afschuwelijke voorbeeld van presenteren trof hij aan in Museum Schloss Moyland, waar op sommige wanden wandvullend alles door elkaar en tegen elkaar aan wordt getoond. Schilderijen, tekeningen, maar ook (van) werk van Joseph Beuys wordt veel te veel en te dicht op elkaar getoond. Marcella merkt op dat zo'n wandvullende presentatie in de 19e eeuw heel gewoon was. Frank merkt t.a.v. Schloss Moyland op dat de tijdelijke exposities in het bijgebouw vaak wel goed zijn ingericht.
&&&&&&
Behalve kunst is Jonathan ook erg geraakt door taal, zeker de Nederlandse taal, en zeker poëzie zoals van Lucebert, Gerrit Achterberg en Hendrik Marsman.
Lucebert, alles van waarde is weerloos (bij Rotterdam Blaak, beroemde dichtregel uit `de zeer oude zingt' zie hieronder:)
De zeer oude zingt:
er is niet meer bij weinig
noch is er minder
nog is onzeker wat er was
wat wordt wordt willoos
eerst als het is is het ernst
het herinnert zich heilloos
en blijft ijlings
alles van waarde is weerloos
wordt van aanraakbaarheid rijk
en aan alles gelijk
als het hart van de tijd
als het hart van de tijd
-Lucebert-
Lucebert was ook een begaafd en veelzijdig kunstenaar:
Lucebert, lithografie (titel mij onbekend)
Tenslotte presenteert Jonathan als ontoegankelijk (met een knipoog) de slechtste film aller tijden: een bizarre remake? van `Tales of Terror' waar we een stukje van mogen bewonderen (met name het dramatisch slechte spel wordt erg gewaardeerd).
&&&&&&
Hiermee is dan opdracht 1 door alle studenten afgerond. Ik vind dat het een mooie en verrassende serie heeft opgeleverd, waar ik zelf ook heel wat van heb opgestoken. Waarvoor dank. Hopelijk gaat iedereen verder haar/zijn inspiratiebronnen en achtergronden te verdiepen.[Frank]
&&&&&&
Na Jonathans presentatie laat Frank nog werk en een video zien van Chris Ofili.
Ten eerste als reactie op Jonathans verhaal, vanwege Ofilis bijzondere inrichting van The Upper Room (aangekocht door de Tate Gallery)
Chris Ofili, The Upper Room
A large walnut-panelled room designed by architect David Adjaye holds the paintings. The room is approached through a dimly-lit corrridor, which is designed to give a sense of anticipation. There are thirteen paintings altogether, six along each of two long facing walls, and a larger one at the shorter far end wall.
Each painting depicts a monkey based around a different colour theme (grey, red, white etc.). The twelve smaller paintings show a monkey from the side and they are based on a 1957 Andy Warhol drawing. The larger monkey is depicted from the front. Each painting is individually spotlit in the otherwise darkened room. The room is designed to create an impressive and contemplative atmosphere.
The paintings each rest on two round lumps of elephant dung, treated and coated in resin. There is also a lump of the dung on each painting. Strictly speaking, each work is mixed media, comprising paint, resin, glitter, mapping pins and elephant dung. The Upper Room as a whole is described by the Tate as an "installation".
The Upper Room is a reference to the Biblical Last Supper of Jesus and his disciples, hence the thirteen paintings. Ofili states the work is not intended to be offensive, but rather to contrast the harmonious life of the monkeys with the travails of the human race.
Ten tweede omdat Ofili, hoewel hij gewoon in Engeland is geboren en getogen, nadrukkelijk teruggrijpt op de Nigeriaanse afkomst van zijn ouders, en Afrikaanse elementen in zijn kunst verwerkt, waaronder olifantenpoep.
Een reden volgens Frank dat veel kunstenaars op vergelijkbare manier op zoek zijn naar hun `eigen identiteit', is dat een kunstenaar altijd ook vanuit haar/zijn binnenwereld werkt. Je laat als kunstenaar/vormgever altijd ook iets van jezelf zien. Inspiratiebronnen en inzicht in je identiteit/achtergrond kunnen helpen om je verhaal te versterken. Voor Ofili is zijn biculturele achtergrond een belangrijk onderdeel van wat hij wil vertellen (zie ook Myrannes presentatie met Pocahontas).
Chris Ofili, No Woman No Cry (staande op twee voetjes van olifantenpoep, met een kettinghanger van hetzelfde materiaal)
Tot slot keken we nog een video van Ofili, opgenomen nadat hij verhuisd is naar Trinidad. Hij had behoefte aan iets nieuws, er werd van hem teveel hetzelfde verwacht...Ook vertelt hij over de achtergronden van No Woman No Cry, en hoe het rassenvraagstuk hem bezighoudt.
De video is via deze link op the guardian te zien (niet direct hier weer te geven wegens bescherming)
Verslag 2 maart deel 2
Na Margriets presentatie laat Frank onderstaand filmpje zien over Chuck Close:
We hadden het al eerder over Chuck Close gehad, hij is in eerste instantie bekend geworden door fotorealistische portretten op enorm formaat (zie ook fotorealisme, hyperrealisme, onder andere over de invloed van de fotografie op de schilderkunst).
Maar Close verliet zijn oorspronkelijke fotorealisme -al enigszins voordat hij grotendeels verlamd raakte na een bloeding in zijn wervelkolom, maar die handicap dwong hem verder- en ging abstracte pixels gebruiken in zijn werk.
Chuck Close, self portrait (2000)
Chuck Close, detail van rechteroog van self portrait (2000)
Frank wil Close' pixelbenadering graag vergelijken met werk van Wassily Kandinsky, een van de grondleggers van de moderne abstracte kunst:
Wassily Kandinsky, Farbstudie Quadrate
Volgens Frank kun je zo zelfs in het werk van een fotorealistische schilder invloeden zien van de abstracte kunst, die sommige studenten ontoegankelijk of onaantrekkelijk vinden. Chuck Close is zich als fotorealist juist altijd bewust geweest van de merkwaardige relatie tussen afbeelding en werkelijkheid. In wezen bestaat iedere 2-dimensionale afbeelding uit abstracte pixels. De afbeelding kan verwijzen naar iets in de werkelijkheid, maar veel van wat we aan een afbeelding mooi of interessant vinden is gelegen in de behandeling van de abstracte elementen (volgens Frank).
Het motto hiervan volgens Frank is: doe als Chuck Close en vergroot je wereld. Verdiep je ook in dingen die je ontoegankelijk lijken. Er is een schat aan abstracte kunst die je kan helpen om je kleurgebruik/materiaalgebruik/compositie te versterken, ongeacht of je nu realistisch werkt of niet.
&&&&&&&
Tenslotte staan we naar aanleiding van Chuck Close nog even stil bij het feit dat veel `grote' kunstenaars (v/m) last hadden van een handicap, stoornis, afwijking. Het accepteren en wellicht overwinnen hiervan kan soms juist een belangrijke meerwaarde geven.
We hadden het al eerder over Chuck Close gehad, hij is in eerste instantie bekend geworden door fotorealistische portretten op enorm formaat (zie ook fotorealisme, hyperrealisme, onder andere over de invloed van de fotografie op de schilderkunst).
Maar Close verliet zijn oorspronkelijke fotorealisme -al enigszins voordat hij grotendeels verlamd raakte na een bloeding in zijn wervelkolom, maar die handicap dwong hem verder- en ging abstracte pixels gebruiken in zijn werk.
Chuck Close, self portrait (2000)
Chuck Close, detail van rechteroog van self portrait (2000)
Frank wil Close' pixelbenadering graag vergelijken met werk van Wassily Kandinsky, een van de grondleggers van de moderne abstracte kunst:
Wassily Kandinsky, Farbstudie Quadrate
Volgens Frank kun je zo zelfs in het werk van een fotorealistische schilder invloeden zien van de abstracte kunst, die sommige studenten ontoegankelijk of onaantrekkelijk vinden. Chuck Close is zich als fotorealist juist altijd bewust geweest van de merkwaardige relatie tussen afbeelding en werkelijkheid. In wezen bestaat iedere 2-dimensionale afbeelding uit abstracte pixels. De afbeelding kan verwijzen naar iets in de werkelijkheid, maar veel van wat we aan een afbeelding mooi of interessant vinden is gelegen in de behandeling van de abstracte elementen (volgens Frank).
Het motto hiervan volgens Frank is: doe als Chuck Close en vergroot je wereld. Verdiep je ook in dingen die je ontoegankelijk lijken. Er is een schat aan abstracte kunst die je kan helpen om je kleurgebruik/materiaalgebruik/compositie te versterken, ongeacht of je nu realistisch werkt of niet.
&&&&&&&
Tenslotte staan we naar aanleiding van Chuck Close nog even stil bij het feit dat veel `grote' kunstenaars (v/m) last hadden van een handicap, stoornis, afwijking. Het accepteren en wellicht overwinnen hiervan kan soms juist een belangrijke meerwaarde geven.
Subscribe to:
Posts (Atom)
